Στο τρένο, ένα κοριτσάκι έκλεψε τα μπισκότα μου και τα τσιμπολόγησε μπροστά μου. Αλλά όταν τα μπισκότα τελείωσαν, έκανε κάτι απροσδόκητο 😲🤔
Σήμερα ταξίδευα με το τρένο από τη μια πόλη στην άλλη. Το ταξίδι υποτίθεται ότι θα διαρκούσε δύο ή τρεις ώρες. Είχα προετοιμαστεί εκ των προτέρων: πήρα ένα βιβλίο, αγόρασα καφέ και, το πιο σημαντικό, το αγαπημένο μου κουτί με μπισκότα.
Το τρένο κινούνταν ομαλά. Έξω έβρεχε. Άνοιξα το κουτί με τις καραμέλες, πήρα ένα στρογγυλό μπισκότο και ετοιμαζόμουν να φάω την πρώτη μου μπουκιά όταν είδα κίνηση μπροστά μου.
Ένα μικροσκοπικό χεράκι άπλωσε το χέρι του κατευθείαν στο κουτί μου. Κοίταξα ψηλά – και αμέσως συνάντησα τα μπλε μάτια ενός μικρού κοριτσιού, περίπου δύο ετών.
Κοίταξε από πίσω από το κάθισμα μπροστά μου, στην αρχή ντροπαλά, αλλά μετά χαμογέλασε πλατιά, σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Και την ίδια στιγμή, χωρίς να ζητήσει άδεια, πήρε με σιγουριά ένα από τα μπισκότα μου και τσιμπολόγησε.
Έμεινα τόσο έκπληκτη από αυτή την τολμηρή αλλά γοητευτική πράξη που δεν είχα καν χρόνο να διαμαρτυρηθώ. Αντιθέτως, το βρήκα διασκεδαστικό. Το κοριτσάκι που αγαπούσε τα γλυκά καθόταν εκεί και τσιμπολογούσε το μπισκότο μου, με τα μάτια της να λάμπουν σαν να ήταν το δικό της έπαθλο.
Ένα λεπτό αργότερα, άπλωσε ξανά το χέρι της. Πήρε άλλο ένα μπισκότο. Μετά άλλο ένα. Και άλλο ένα.
Η χαρά της με κάθε νέα μπουκιά ήταν τόσο γνήσια που της φαινόταν τρομερά λάθος να διαφωνήσει μαζί της ή να κρύψει το κουτί.
Τελικά, με το τρένο ήδη σε πλήρη ταχύτητα, είχαν μείνει μόνο ψίχουλα στο κουτί μου. Το κορίτσι, ικανοποιημένο και χορτάτο, καθόταν με ένα χαμόγελο από το ένα αυτί στο άλλο.
Περίπου τριάντα λεπτά αργότερα, γύρισε ξανά προς το μέρος μου. Τα μάτια της έλαμπαν από ελπίδα – πιθανώς νόμιζε ότι είχα ακόμα μια κρυφή απόθεση γλυκών. Αλλά όταν είδε το άδειο κουτί, φαινόταν λίγο λυπημένη. Και τότε συνέβη κάτι που με σόκαρε εντελώς. 🫣😲 Συνέχεια από το πρώτο σχόλιο 👇👇
Το κορίτσι κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά της το μικρό ροζ αρκουδάκι της, κουρασμένο αλλά φανερά αγαπημένο. Με κοίταξε και μετά άπλωσε το παιχνίδι μπροστά της.
“Πάρε το”, είπε με την παιδική της φωνή.
Σοκαρίστηκα. Για εκείνη, αυτό το αρκουδάκι ήταν πιθανώς ο καλύτερός της φίλος. Και αποφάσισε να μου το δώσει—σε αντάλλαγμα για τα μπισκότα που μοιράστηκα μαζί της. Ή ίσως απλώς ως ένδειξη ευγνωμοσύνης.
Σήκωσα απαλά το αρκουδάκι και χάιδεψα το κεφάλι του.
“Ευχαριστώ, μικρή μου”, ψιθύρισα.
Καθώς το τρένο έμπαινε στον σταθμό της, το κορίτσι κρυφοκοίταξε ξανά από πίσω από το κάθισμά της και χαιρέτισε.
Αυτό το ταξίδι ήταν ξεχωριστό για μένα. Συνειδητοποίησα ότι η ευτυχία δεν είναι πάντα να κρατάς αυτό που είναι δικό σου. Μερικές φορές συμβαίνει τη στιγμή που μοιράζεσαι – ακόμα κι αν είναι απλώς ένα μπισκότο – και παίρνεις κάτι πολύ μεγαλύτερο σε αντάλλαγμα.
