Κάθε μήνα αφότου ο Ρίτσαρντ και εγώ υιοθετούσαμε την Τζένιφερ, ο κόσμος μας είχε αλλάξει πολύ. Ήμασταν χαρούμενοι που μπορέσαμε να δώσουμε σε αυτό το κορίτσι ένα σπίτι, αλλά κάτι στη συμπεριφορά της με ανησύχησε. Ήταν δύσκολο να το εξηγήσω, αλλά μια μέρα μου ψιθύρισε απαλά στο αυτί: «Μαμά, μην εμπιστεύεσαι τον μπαμπά…» Τα λόγια της με συγκλόνισαν. Δεν μπορούσα να καταλάβω από πού προέρχονται αυτές οι σκέψεις. Ο Ρίτσαρντ ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος που έβαλε όλη του την καρδιά για να χτίσει μια σχέση με την κόρη του. Προσπάθησε να είναι φίλος και στήριγμα της, αλλά η ψυχρότητά της δεν μας έδινε ησυχία. Η Τζένιφερ συνήθισε σταδιακά τη νέα οικογένεια και έγινε πιο κοντά μου, αλλά παρέμενε καχύποπτη με τον Ρίτσαρντ. Δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να του ανοιχτεί. «Γιατί σκέφτεσαι έτσι, Τζένιφερ;» τη ρώτησα, προσπαθώντας να μην ανησυχήσω. Η κοπέλα με κοίταξε με τα μεγάλα μάτια της και κούνησε το κεφάλι της χωρίς να πει λέξη. Δεν τη ρώτησα άλλο, αλλά στην καρδιά μου ταράχτηκα. Εκείνο το βράδυ δυσκολεύτηκα να κοιμηθώ. Προσπάθησα να βρω μια εξήγηση για το γιατί η Τζένιφερ ήταν τόσο εναντίον του Ρίτσαρντ. Το επόμενο βράδυ άκουσα τον Ρίτσαρντ να μιλάει ήσυχα στο τηλέφωνο στην κρεβατοκάμαρά μας. Προσπάθησε να μην κάνει θόρυβο, αλλά και πάλι άκουσα τα λόγια του. «Η Τζένιφερ παρατηρεί περισσότερα από όσα νόμιζα», είπε ήσυχα. «Δεν θέλω η Μάρλα να το μάθει αυτό…» πάγωσα.
Αυτά τα λόγια με έσκασαν σαν κεραυνός. Τι μιλούσε; Γιατί μου έκρυβε κάτι; Ο πανικός που με κατέλαβε ήταν δύσκολο να κρυφτεί. Σύρθηκα ήσυχα μέχρι την πόρτα και άκουσα τη συζήτηση, προσπαθώντας να καταλάβω τι μου έκρυβε. Όταν ο Ρίτσαρντ τελείωσε τη συζήτηση, δεν μπορούσα να κρατηθώ άλλο. «Ρίτσαρντ, τι μου κρύβεις; Γιατί είπες τόσο περίεργα πράγματα;» – τον ρώτησα, προσπαθώντας να μην ακουστεί κατηγορητικός, αλλά η φωνή μου πρόδωσε την ανησυχία μου. Γύρισε, το πρόσωπό του έγινε αμέσως σοβαρό, και πήγε προς το μέρος μου. «Μάρλα, εγώ… Απλώς δεν ήθελα να το μάθεις εκ των προτέρων», άρχισε λίγο αμήχανος. «Ετοιμάζω μια έκπληξη για την Τζένιφερ. Τα γενέθλιά σας είναι μια ξεχωριστή στιγμή για εμάς. Θέλω να νιώθει ξεχωριστή. Ξέρεις πόσο δύσκολο ήταν για εκείνη να προσαρμοστεί και θέλω να νιώθει ότι την εκτιμούν». Στάθηκα εκεί, χωρίς να ξέρω τι να πω. Ένιωσα ανακούφιση αλλά και έκπληξη. Δεν περίμενα ότι ο Ρίτσαρντ θα ετοίμαζε μια έκπληξη για την Τζένιφερ.
Νόμιζα ότι η σιωπή του είχε να κάνει με κάτι πιο σοβαρό. «Αλήθεια;» ρώτησα, με ένα χαμόγελο συνοδευόμενο από δυσπιστία. «Πίστευες ότι θα την έκανες να νιώσει ξεχωριστή αν μας το έκρυβες;» Ο Ρίτσαρντ αναστέναξε. «Ήθελα να ξέρει πότε ήταν έτοιμη, όχι πριν. Δεν ήξερα πώς θα το έπαιρνε». Κάθισα στο κρεβάτι και κοιταχτήκαμε σιωπηλοί. Στην αρχή η μυστικότητά του μου φαινόταν ανησυχητική, αλλά τώρα κατάλαβα ότι οι προθέσεις του ήταν εντελώς αγνές. «Ευχαριστώ που μου το είπες», είπα. «Καταλαβαίνω γιατί ήθελες να είναι έκπληξη. Πρέπει να εργαστούμε για την εμπιστοσύνη και θέλω η Τζένιφερ να νιώθει ασφαλής εδώ». Μαζί αρχίσαμε να εργαζόμαστε για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα στην οποία η Jennifer θα μπορούσε να ανοιχτεί πλήρως. Περάσαμε περισσότερο χρόνο μαζί, στηρίζοντας της και δείχνοντάς της ότι η θέση της στην οικογένειά μας δεν ήταν απλώς ένα καθήκον, αλλά αληθινή αγάπη και φροντίδα. Πέρασαν μήνες και η Τζένιφερ άρχισε να αλλάζει.
Έγινε πιο ανοιχτή, χαμογελούσε όλο και πιο συχνά στον Ρίτσαρντ και μάλιστα του ζητούσε βοήθεια με τα μαθήματά της. Ο σύζυγός μου και εγώ καταλάβαμε ότι η Τζένιφερ έβρισκε σταδιακά τον δρόμο της στο σπίτι μας και ενώ δεν μπορούσαμε να πούμε ότι η εμπιστοσύνη αποκαταστάθηκε πλήρως, ξέραμε ότι ήμασταν στο σωστό δρόμο. Και τώρα, καθώς κοίταξα την Τζένιφερ, ένιωσα πόσο είχε μεγαλώσει εκείνη την περίοδο. Έγινε όλο και περισσότερο μέλος της οικογένειάς μας. Και ο Ρίτσαρντ, παρά τις προηγούμενες αμφιβολίες του, αποδείχθηκε ότι ήταν πάντα εκεί για εμάς, έτοιμος να βοηθήσει και να υποστηρίξει.
