Κάτω από τον απέραντο γκρίζο ουρανό του Ειρηνικού, μια μητέρα φυσητήρας επέπλεε κοντά στην επιφάνεια, με τις ανάσες της να ξεδιπλώνονται σε μια απαλή ομίχλη. Το σώμα της ήταν τεράστιο, δυνατό, αλλά και χαριτωμένο καθώς πάλευε στη δροσερή αγκαλιά του νερού. Είχε διανύσει χιλιάδες μίλια για να φτάσει σε αυτό το ζεστό, επίπεδο καταφύγιο, αναζητώντας τα ήρεμα νερά για να γεννήσει το μοσχάρι της.
Για ώρες κολυμπούσε σε αργούς κύκλους, κινούμενη στο χρόνο με τον παλμό του ωκεανού. Και μετά, με ένα τελευταίο σπρώξιμο, το σώμα της έσπασε και η νέα ζωή που κουβαλούσε γλίστρησε στον κόσμο. Το μοσχάρι αναδύθηκε σε ένα μικρό σύννεφο ζωογόνου υγρού, μια βαθιά κόκκινη κηλίδα που άνθιζε γύρω από το νεογέννητο σαν λεκέ από μελάνι που ξεδιπλώνεται στο μπλε. Το κόκκινο σύννεφο επεκτάθηκε και μετά εξατμίστηκε, ένα φευγαλέο σημάδι γέννησης στην απεραντοσύνη της θάλασσας.
Τα μικρά ψάρια κολύμπησαν με περιέργεια προς το μέρος του, ελκυσμένα από τα θρεπτικά συστατικά, ενώ τα μεγαλύτερα πλάσματα κράτησαν μια απόσταση σεβασμού. Για αυτούς, αυτό ήταν ένα αρχαίο, οικείο σήμα ανανέωσης της ζωής – μια υπενθύμιση της κυκλικής αγκαλιάς της φύσης. Το νεογέννητο ενστικτωδώς κολύμπησε προς τη μητέρα του, η οποία το έσπρωξε στην επιφάνεια και τον βοήθησε να πάρει την πρώτη του ανάσα.
Με αυτή την εκπνοή άρχισε η ζωή του μοσχαριού και η κόκκινη κηλίδα στο νερό άρχισε να ξεθωριάζει, μια σύντομη ανάμνηση τώρα διαλύθηκε στα κύματα. Καθώς η μητέρα και το μοσχάρι επέπλεαν μαζί εκείνες τις πρώτες στιγμές, ο ωκεανός φαινόταν να βουίζει γύρω τους, ο ρυθμός των κυμάτων σε αρμονία με το ρυθμό της νέας ζωής. Η γέννα είχε τελειώσει, το σημείο είχε ήδη εξαφανιστεί, αλλά ο δεσμός μεταξύ μητέρας και παιδιού γινόταν πιο δυνατός με κάθε στιγμή, έτοιμοι να αντέξουν τη μετανάστευση, τις καταιγίδες των ωκεανών και τις ανοιχτές θάλασσες.
