…και μετά η Σοφία έκλεισε τα μάτια της. Στην αρχή, δεν υπήρχαν φωτεινοί προβολείς, ούτε χειροκροτήματα, ούτε καν ένας δάσκαλος να την ενθαρρύνει. Στις πρώτες σειρές, μερικά παιδιά κρατούσαν τα τηλέφωνά τους έτοιμα για βιντεοσκόπηση και γελούσαν κρυφά. Αλλά καθώς οι πρώτοι στίχοι ξέφευγαν από τα χείλη της, όλα άλλαξαν. Η φωνή της… δεν ήταν απλά όμορφη. Ήταν αγνό. Επώδυνος. Δυναμικός. Τραγούδησε με ένα ελαφρύ τρέμουλο στη φωνή της, αλλά κάθε νότα άγγιξε τις καρδιές των παρευρισκομένων με τη δύναμη μιας ανείπωτης ιστορίας. Η μελωδία, απλή και ασυνόδευτη, αιωρούνταν στον αέρα σαν προσευχή. Κάθε λέξη έμοιαζε να προέρχεται από ένα βαθύ πηγάδι όπου τα δάκρυα και η ελπίδα συναντιούνται. Ένας δάσκαλος, πληκτρολογώντας στο τηλέφωνό του πίσω της, ξαφνικά σταμάτησε και γύρισε. Τα παιδιά στο κοινό άρχισαν, ένα ένα, να βάζουν τα τηλέφωνά τους μακριά. Ακόμα κι εκείνοι που γελούσαν τώρα κάθονταν σιωπηλοί. Ένα από τα αγόρια σκούπισε κρυφά ένα δάκρυ από το πρόσωπό του.
Τα κορίτσια στην πίσω σειρά κοιτάχτηκαν χωρίς να πουν λέξη. Και στη μέση του τραγουδιού… συνέβη κάτι εντελώς αναπάντεχο. Ο σκηνοθέτης, που σπάνια παρακολουθούσε παραστάσεις μαθητών, έτυχε να μπει στην αίθουσα. Όταν όμως άκουσε τη φωνή της Σοφίας, σταμάτησε στο κατώφλι. Στεκόταν ακίνητος, σαν στρατιώτης, παγιδευμένος από ένα αρχαίο ξόρκι. Και η δασκάλα μουσικής, που μέχρι τότε δεν είχε γράψει καν το όνομά της, έβαλε το χέρι της στην καρδιά της και της ψιθύρισε: «Είναι… φαινομενική». Στο τέλος του τραγουδιού, η Σοφία σταμάτησε για λίγο. Μετά άνοιξε τα μάτια της. Και την υποδέχτηκε μια ιερή σιωπή. Κανείς δεν ήξερε αν έπρεπε να χειροκροτήσει ή να κλάψει. Μια στιγμή που ο κόσμος φαινόταν να κρατάει την ανάσα του. Τότε ένα χέρι χτύπησε. Μετά άλλο. Και άλλο. Και ξαφνικά το δωμάτιο ξέσπασε σε ζητωκραυγές. Όχι συνηθισμένο χειροκρότημα, αλλά ένα standing ovation. Ένα βροντερό χειροκρότημα, ζητωκραυγές, παιδιά που χειροκροτούν με δάκρυα στα μάτια, δάσκαλοι με ανοιχτό στόμα και κινητά τηλέφωνα που κινηματογραφούν όχι ένα αστείο, αλλά ένα θαύμα. Η Σοφία χαμογέλασε για πρώτη φορά μπροστά σε όλους.
Και για πρώτη φορά δεν ένιωθε πια αόρατη. Ότι η φωνή της είχε σημασία. Μετά την παράσταση, ένας άντρας με απλό κοστούμι την πλησίασε. Παρουσιάστηκε ως εκπρόσωπος τοπικού ωδείου που υποστηρίζει ταλαντούχους νέους. Της έδωσε μια επαγγελματική κάρτα και είπε: “Έχεις ένα δώρο. Και μια ιστορία. Θέλουμε να σε βοηθήσουμε να το πεις στον κόσμο. Ζητήθηκε από ένα φτωχό κορίτσι να τραγουδήσει στο σχολείο ως αστείο – αλλά η φωνή της άφησε την αίθουσα άφωνη!” Τις εβδομάδες που ακολούθησαν, το όνομα της Sofia Lăzărescu έγινε πρωτοσέλιδο σε όλη την πόλη. Οι τοπικές εφημερίδες έγραψαν για «το κορίτσι με την αγγελική φωνή». Ζητήθηκε από ένα φτωχό κορίτσι να τραγουδήσει στο σχολείο ως αστείο – αλλά η φωνή της άφησε την αίθουσα άφωνη!
Ο σκηνοθέτης ηχογράφησε την παράσταση και την έστειλε σε εθνικό διαγωνισμό. Και οι συμμαθητές της; την χαιρέτησα. Εκείνη χαμογέλασε. Κάποιοι μάλιστα της ζήτησαν να τους τραγουδήσει ξανά. Αλλά η πιο σημαντική στιγμή ήρθε ένα βράδυ, όταν η μητέρα της μπήκε στο τρέιλερ και βρήκε ένα γράμμα στο τραπεζάκι στη γωνία. Ήταν από τη Σόφια. Μαμά, ξέρω ότι καμιά φορά δεν έχουμε ρεύμα. Και μερικές φορές ούτε ψωμί. Αλλά έχουμε κάτι πιο δυνατό. Έχουμε κουράγιο. Και η φωνή μου… είναι και η φωνή σου. Κάτω από την υπογραφή υπήρχε μια φωτογραφία της Σοφίας στη σκηνή, χαμογελαστή καθώς όλο το κοινό την χειροκροτούσε. Η μητέρα έκλεισε τα μάτια της, κράτησε τη φωτογραφία στο στήθος της και είπε: “Τραγού, παιδί μου. Τραγούδα… και μην σταματάς ποτέ.” Γιατί ο κόσμος δεν ξεχνά ποτέ μια φωνή που άγγιξε την ψυχή του.
