Η γριά Μαρία είχε αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή της στα παιδιά της. Της είχε δώσει το σπίτι της, την υγεία της και όλες της τις δυνάμεις, χωρίς να παραπονεθεί ποτέ.
Καθώς όμως τα χρόνια περνούσαν και η ζωτικότητά της άρχισε να μειώνεται, τα παιδιά της άρχισαν να τη βλέπουν σαν βάρος. Δεν την αντιμετώπιζαν πια σαν αγαπημένη μητέρα, αλλά σαν ένα παλιό και άχρηστο αντικείμενο.
Ένα κρύο χειμωνιάτικο πρωινό, καθώς το χιόνι έπεφτε σιωπηλά στα κεραμίδια, ήρθαν με μια πρόταση που της κάρφωσε σαν μαχαίρι την καρδιά. «Πρέπει να μετακομίσετε στο παλιό, ρημαγμένο σπίτι στην άκρη του χωριού.
Είναι το μόνο μέρος που έχεις ακόμα χώρο», της είπαν, ενώ κρατούσαν το μεγάλο, ζεστό σπίτι που τόσο πολύ αγαπούσε.
Η Μαρία συντετριμμένη από τα λόγια τους δεν απάντησε. Μόνο σώπασε και κούνησε το κεφάλι της χωρίς να δείξει θυμό ή δυσαρέσκεια. Τα παιδιά της πίστευαν ότι τα είχε παρατήσει.
Αλλά η Μαρία έκρυβε ένα μυστικό, βαθιά μέσα στην καρδιά της – ένα μυστικό που δεν το είχε μοιραστεί ποτέ μαζί τους.
Οι βδομάδες περνούσαν και το κρύο, σκοτεινό σπίτι που έμενε τώρα έμοιαζε να την κατάπιε. Αλλά μια μέρα, η πόρτα άνοιξε και η Μαρία κάλεσε μέσα έναν συμβολαιογράφο.
Με ήρεμο αλλά αποφασιστικό τρόπο, μετέφερε όλη της την περιουσία, το πολύτιμο σπίτι που είχε κάποτε, σε φιλανθρωπικό οργανισμό. Τα παιδιά της, χωρίς να γνωρίζουν την απόφασή της,
συνέχισαν τη ζωή τους, ώσπου ξαφνικά έμαθαν για τη μετακόμιση – και ο κόσμος τους κατέρρευσε.
Θυμός, τρόμος, σύγχυση! Έτρεξαν στη Μαρία, γεμάτοι κατηγορίες και πικρίες. Αλλά αυτή, η πρώην πηγή της ζωής τους, καθόταν ήρεμη, με τα μάτια της να ακτινοβολούν μια βαθιά και απαράλλαχτη γαλήνη.
«Πήρες ό,τι είχα», είπε ήρεμα. «Αλλά ξέχασες το πιο σημαντικό πράγμα: τη συνείδηση και τον σεβασμό». Η φωνή της έμοιαζε με απαλό αεράκι που φυσούσε τα στολίδια του κόσμου.
Το σπίτι ανήκε τώρα σε αυτούς που το άξιζαν πραγματικά – σε αυτούς που δεν ήθελαν πλούτη και περιουσίες, αλλά αληθινή αξιοπρέπεια και αγάπη. Τα παιδιά της που ήλπιζαν για την κληρονομιά, βρέθηκαν με άδεια χέρια.
Οι καρδιές τους ήταν γεμάτες τύψεις και πίκρα, ενώ η Μαρία, με τη σιωπηλή σοφία της, ήξερε ότι είχε κάνει το σωστό.
