Ερωτεύτηκα τη Μόλι μόλις την είδα. Ήταν όμορφη, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον φίλο της να την εγκαταλείψει όταν έμεινε έγκυος. Έκλαψε στον ώμο μου. Ήμουν τρελά ερωτευμένος, οπότε τη ρώτησα αν ήθελε να με παντρευτεί. Ήθελα απλώς να είμαι εκεί για εκείνη.
Η Μόλι μισούσε κάθε δευτερόλεπτο της εγκυμοσύνης της. Ήλπιζα ότι θα ηρεμούσε μετά τη γέννηση του μωρού. Αλλά όταν γεννήθηκε η Αμέλια, η Μόλι παραπονέθηκε και νοσταλγούσε την παλιά της ζωή. Δεν νοιαζόταν σχεδόν καθόλου για το παιδί. Αλλά η Αμέλια; Ήταν όλος ο κόσμος μου, το φως μου.
Ζήσαμε αυτή την παράξενη ζωή για πέντε χρόνια μέχρι που μια μέρα η Μόλι έριξε το σφυρί: «Θέλω διαζύγιο! Χόρτασα εσένα και αυτό το κοριτσάκι! Μακάρι να μην το είχα ποτέ!» Αυτό ήταν και για μένα. Μόλις ένα μήνα αργότερα, επέστρεψε με τον Tanner – τον ίδιο τύπο που την πέταξε! Ενώ η Αμέλια και εγώ τσακωνόμασταν, η Μόλι πανηγύριζε σαν να μην την ένοιαζε.
Έτσι, εγώ και το παιδί μου αρχίσαμε να ξαναφτιάχνουμε τη ζωή μας όταν εμφανίστηκε ξανά η Μόλι: Αυτή: «Ο Τάνερ είναι επιτέλους έτοιμος να γίνει πατέρας. Δώσε μου την κόρη μου!» Εγώ: «Σοβαρά μιλάς;! Είναι η κόρη μου. Ήμουν εδώ όταν έκανες ό,τι ήθελες!». Εκείνη: «Ποιο δικαστήριο θα ήταν ποτέ με το μέρος σου;! Είναι παιδί μας εξ αίματος. Δεν είσαι για αυτήν!»
Ήρθε η ημέρα της κρίσης και ήξερα πώς λειτουργούν αυτά τα πράγματα—οι μαμάδες πάντα κερδίζουν. Η σκέψη να χάσω τη μικρή μου κόρη με διέλυσε.
Μόλις νόμιζα ότι τελείωσε, με το κεφάλι στα χέρια μου, άκουσα μια γνώριμη φωνή: «Με συγχωρείτε, μπορώ να πω κάτι;»
Όλοι στην αίθουσα του δικαστηρίου γύρισαν έκπληκτοι καθώς η Αμέλια, μόλις πέντε ετών, σηκώθηκε στα μικροσκοπικά της πόδια. Η φωνή της ήταν μικρή αλλά αποφασισμένη καθώς απευθύνθηκε απευθείας στον δικαστή: «Αξιότιμε, θέλω να μείνω με τον μπαμπά μου. Είναι αυτός που μου φτιάχνει πρωινό, μου διαβάζει ιστορίες και με βάζει για ύπνο το βράδυ. Ήταν πάντα εκεί για μένα.”
Το δωμάτιο έγινε ήσυχο. Μπορούσες να ακούσεις το αχνό χτύπημα του ρολογιού στον τοίχο καθώς ο δικαστής κοίταξε την Αμέλια, μετά εμένα και τέλος τη Μόλι, η οποία φαινόταν εμφανώς ταραγμένη από τα λόγια της κόρης της.
Είμαι μια μαμά που λέει συχνά όχι στη διασκέδαση—γιατί είναι εξαντλητική – Η άποψή της από το σπίτι
«Αμέλια, αγάπη μου», είπε ο δικαστής απαλά, «είσαι σίγουρος ότι αυτή είναι πραγματικά η επιθυμία σου;»
«Ναι, Σεβασμιώτατε», απάντησε με σιγουριά η Αμέλια. «Ο μπαμπάς μου με αγαπάει. Είναι η πραγματική μου μαμά και ο μπαμπάς μου ενωμένοι».
Ο δικηγόρος της Μόλι προσπάθησε να παρέμβει, επιμένοντας ότι μια δήλωση του παιδιού δεν πρέπει να επηρεάσει τόσο την απόφαση του δικαστηρίου, επικαλούμενη την ηλικία και τη συναισθηματική του κατάσταση. Όμως ο δικαστής τον απομάκρυνε με το βλέμμα καρφωμένο στην Αμέλια.
«Σε ευχαριστώ, Αμέλια, για το θάρρος σου να μιλήσεις σήμερα», είπε ο δικαστής, μετά σταμάτησε, κοίταξε τις σημειώσεις του, πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε: «Δεδομένων των μοναδικών συνθηκών αυτής της υπόθεσης και του σαφούς δεσμού μεταξύ του παιδιού και του κ. Τόμσον, αποφασίζω υπέρ του να διατηρήσει ο κ. Τόμπσον την πλήρη επιμέλεια της Αμέλια. Είναι προς το συμφέρον του παιδιού να παραμείνει σε ένα σταθερό, στοργικό περιβάλλον».
Η αίθουσα του δικαστηρίου ξέσπασε σε μουρμούρες. Η Μόλι ταράχτηκε εμφανώς, με το πρόσωπό της ένα μείγμα δυσπιστίας και θλίψης. Απλώς κάθισα εκεί, κυριευμένος από ανακούφιση, με τα μάτια μου γεμάτα δάκρυα. Η Αμέλια έτρεξε κοντά μου και την σήκωσα στην αγκαλιά μου, υποσχόμενη σιωπηλά ότι θα την προστατεύω πάντα, θα είμαι πάντα δίπλα της, όπως ακριβώς είχα υποσχεθεί από την αρχή.
999+ εικόνες μαμάς και παιδιού | Κατεβάστε δωρεάν εικόνες στο Unsplash
Έξω από την αίθουσα του δικαστηρίου, με την Αμέλια κολλημένη πάνω μου, ήξερα ότι το μέλλον μας θα ήταν δύσκολο, αλλά όσο ήμασταν ο ένας τον άλλον, θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε τα πάντα. Η Μόλι μας κοίταξε μια τελευταία φορά πριν χαθεί μέσα στο πλήθος, ένα κεφάλαιο που έκλεισε στο περίπλοκο βιβλίο της ζωής μας.
