Πέντε γυναίκες, φίλες από παλιά, είχαν βολευτεί σε μεγάλες κουβέρτες στον ήπιο καλοκαιρινό ήλιο. Απολάμβαναν τις διακοπές που τους άξιζαν – αστειεύονταν, έψαχναν τα τελευταία νέα και μερικές φορές σιωπούσαν κοιτάζοντας τον ορίζοντα.
Δίπλα τους, σε ένα καλάθι, υπήρχαν σπιτικές λιχουδιές – μπισκότα, φρούτα, κρύα ποτά. Οι γυναίκες γελούσαν και διασκέδαζαν.
Ξαφνικά, από το πουθενά, εμφανίστηκε ένας σκύλος – ένας μεσαίου μεγέθους ημίαιμος σκύλος με λαμπερά μάτια και ατημέλητη γούνα. Γύρισε γύρω από την ομάδα, γαβγίζοντας δυνατά και κουνώντας την ουρά του, αλλά οι κινήσεις του φαίνονταν αγχωτικές.
«Κοιτάξτε πόσο χαριτωμένο είναι!» γέλασε μια από τις γυναίκες, προσφέροντας στον σκύλο ένα κομμάτι μπισκότο.
«Πρέπει να πεινάει», πρόσθεσε μια άλλη, πετώντας της άλλη μια λιχουδιά.
Αλλά ο σκύλος δεν κοίταξε καν το φαγητό. Συνέχισε να τους κυκλώνει, πλησιάζοντας κάθε γυναίκα και γαβγίζοντας όλο και πιο δυνατά. Οι φίλες πάγωσαν για μια στιγμή, νιώθοντας ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
Τότε μία από αυτές—η πιο προσεκτική—χλωμίασε ξαφνικά…
Με τρεμάμενο χέρι, έδειξε το πλευρό του ζώου. Ανάμεσα στις τούφες από κόκκινα μαλλιά, διακρίνονταν σκούρες σταγόνες—αίμα.
Οι γυναίκες, αρχικά δύσπιστες, αντάλλαξαν βλέμματα και μετά έσκυψαν μπροστά. Πράγματι, υπήρχαν φρέσκες κηλίδες αίματος στα πόδια και το πλευρό του σκύλου.
«Θεέ μου… είναι τραυματισμένος;» ρώτησε ανήσυχα μία από τις φίλες.
Αλλά ο σκύλος δεν φαινόταν τραυματισμένος—δεν κουτσαίνει, δεν γκρίνιαζε και δεν έδειξε σημάδια πόνου. Ξαφνικά, πετάχτηκε πάνω και έτρεξε προς ένα περβάζι.
Οι φίλες κοίταξαν ο ένας τον άλλον μπερδεμένοι—και αποφάσισαν να τον ακολουθήσουν. Σηκώθηκαν γρήγορα και προσπάθησαν να συμβαδίσουν με τα γρήγορα πηδήματά του καθώς έτρεχαν στην καυτή άμμο.
Καθώς πλησίαζαν, οι καρδιές τους βυθίστηκαν. Ένας αναίσθητος άντρας βρισκόταν σε μια υγρή αμμουδιά, ακριβώς δίπλα στο νερό. Υπήρχε μια κηλίδα αίματος κάτω από το κεφάλι του, και μια βρεγμένη πέτρα έλαμπε δίπλα της – πιθανότατα είχε γλιστρήσει και είχε χτυπήσει τον εαυτό του.
Ο σκύλος έτρεξε προς το μέρος του, τον μύρισε και γάβγισε ξανά, σαν να ζητούσε βοήθεια. Οι γυναίκες αντάλλαξαν ένα αβοήθητο βλέμμα, στη συνέχεια η μία έβγαλε το κινητό της και, με τρεμάμενα δάχτυλα, εξήγησε την κατάσταση στους διασώστες.
“Αναπνέει;” ρώτησε μια φίλη, γονατίζοντας.
“Μόλις…” απάντησε ήσυχα μια άλλη, τοποθετώντας το χέρι της στο στήθος του άνδρα.
Οι γυναίκες προσπάθησαν να τον κρατήσουν συνείδηση, ηρεμούσαν τον σκύλο και περίμεναν να φτάσουν οι διασώστες.
Η ίδια σκέψη στροβιλιζόταν στο μυαλό τους: Χωρίς αυτόν τον πιστό σκύλο, δεν θα είχαν καταλάβει ποτέ ότι μια τραγωδία εκτυλίσσεται λίγα βήματα μακριά από τις όμορφες διακοπές τους.
Λίγα λεπτά αργότερα, η σειρήνα του ασθενοφόρου διέκοψε τον καλοκαιρινό αέρα. Οι διασώστες σήκωσαν προσεκτικά τον άνδρα σε ένα φορείο. Οι γυναίκες πήραν βαθιές ανάσες καθώς παρακολουθούσαν τους γιατρούς να τον περιθάλπουν.
Και ο σκύλος φάνηκε επιτέλους να χαλαρώνει λίγο – πλησίασε μια από τις γυναίκες και επέτρεψε να τον χαϊδέψουν, σαν να τις ευχαριστούσε για τη βοήθειά τους.
