Ο Matt και η Dyana γνωρίζονται από την παιδική ηλικία και ο δεσμός τους έχει βαθύνει μόνο με τον καιρό. Μετά τον γάμο τους, καλωσόρισαν στην οικογένειά τους μια υπέροχη κόρη, τη Λουέλα.
Πρόσφατα, η Dyana μοιράστηκε μια συγκινητική φωτογραφία της να χαλαρώνει δίπλα στη Luella στο Facebook, που τραβήχτηκε από τον Matt. Η ιστορία που συμπεριέλαβε με τη φωτογραφία με συγκίνησε βαθιά και ελπίζω να έχει απήχηση σε εσάς όσο και σε εμένα.
Η στιγμή που το μάθαμε ήταν όταν η κόρη μας Luella έκλαιγε ασταμάτητα από την οδοντοφυΐα. Για να την ηρεμήσω, κάθισα δίπλα της και σε λίγο αποκοιμηθήκαμε και οι δύο.
Όταν ξύπνησα, ο Ματ ήταν σπίτι. Έδειχνε ανήσυχος, τα μάτια του γέμισαν δάκρυα. Αν και αρχικά ανησυχούσα, με καθησύχασε γρήγορα ότι όλα ήταν εντάξει και παραδέχτηκε ότι απλώς είχε κυριευτεί από τα συναισθήματά του.
Εκείνη τη στιγμή κατάλαβε πόσο μας αγαπούσε όταν με είδε με την κόρη μας. Αυτό έφερε μια ιστορία που μας είχε πει κάποτε ο πάστορας μας.
Κάποιες Κυριακές αφήναμε τη Λουέλα στο σπίτι και πηγαίναμε στην εκκλησία. Μετά τη λειτουργία, συναντήσαμε τον πάστορα, ο οποίος μας μίλησε για μια εντυπωσιακή εμπειρία που είχε σε ένα ταξίδι σε ορφανοτροφείο στην Ουγκάντα.
Ως ιεραπόστολος, είχε επισκεφτεί πολλά σχολεία και ορφανοτροφεία σε όλο τον κόσμο, αλλά αυτό στην Ουγκάντα είχε μια μοναδική ατμόσφαιρα. Καθώς έμπαινε σε ένα μεγάλο δωμάτιο γεμάτο με περίπου 100 βρεφικά κρεβάτια, τον χτύπησε η απόλυτη ησυχία. Σε ένα μέρος με τόσα μικρά παιδιά, περίμενε να ακούσει κλάματα, αλλά αντίθετα επικρατούσε απόλυτη σιωπή.
Όταν ρώτησε γιατί τα παιδιά δεν κάνουν θόρυβο, σοκαρίστηκε από την απάντηση που έλαβε. Τα παιδιά έφτασαν στο ορφανοτροφείο κλαίγοντας από απόγνωση και απλώνοντας το χέρι στους γονείς τους. Αλλά μετά από περίπου μια εβδομάδα σταμάτησαν. Το προσωπικό εξήγησε ότι τα παιδιά συνειδητοποίησαν ότι δεν ερχόταν κανείς να τα πάρει και ότι το κλάμα σταμάτησε επειδή είχαν χάσει κάθε ελπίδα.
Η σιωπή ήταν σημάδι της εσωτερικής της θλίψης. Τα παιδιά ήξεραν ότι είχαν εγκαταλειφθεί και η σκέψη ότι μπορεί να μην εκλεγούν ποτέ τα στοίχειωσε.
Αυτή η ιστορία μας άφησε μια μόνιμη εντύπωση. Ορκιστήκαμε να μην αγνοήσουμε ποτέ τα κλάματα του παιδιού μας, όσο κουρασμένοι κι αν ήμασταν. Υποσχέθηκα να παρηγορήσω τη Λουέλα, ακόμη και στη μέση της νύχτας, όσο δύσκολο κι αν είναι.
Όταν ο Ματ είδε εμένα και τη Λουέλα μαζί στην κούνια, κατάλαβε τα πάντα χωρίς να χρειάζεται να πει λέξη. Όσο ξεκουραζόμουν, έφτιαξε δείπνο. Όταν ξύπνησα, με κράτησε και μου ψιθύρισε: «Σ’ αγαπώ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο σε αυτόν τον κόσμο». Εάν αυτή η ιστορία σας άγγιξε, παρακαλώ μοιραστείτε την με τους φίλους σας.
