Για τα 60α γενέθλιά μου, αποφάσισα να έχω ένα μεγάλο δείπνο σε ένα εστιατόριο. Τα γενέθλια είναι πάντα μια ξεχωριστή στιγμή στη ζωή και ήθελα να τα γιορτάσω με τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους. Διατηρούσαμε πάντα μια ζεστή σχέση στην οικογένειά μας και ήθελα αυτή η μέρα να είναι αξέχαστη για όλους μας.
Η ατμόσφαιρα στο εστιατόριο ήταν γεμάτη χαρά και διασκέδαση. Όλοι απολαύσαμε αυτή την επανένωση με τους αγαπημένους μας ανθρώπους: γελάσαμε, μοιραστήκαμε ιστορίες, χορέψαμε και ήμασταν χαρούμενοι που ήμασταν με την οικογένεια. Ήταν μια στιγμή που όλοι μπορούσαν να νιώθουν σημαντικοί και πολύτιμοι, και εγώ, φυσικά, ήμουν περήφανος που κατάφερα να συγκεντρώσω τους πάντες σε ένα μέρος.
Ωστόσο, όλα άλλαξαν ξαφνικά όταν το τηλέφωνο της νύφης μου εξαφανίστηκε. Ήταν απροσδόκητο και ανησυχητικό. Ανήσυχη, με πλησίασε και με ρώτησε:
– Δεν είδες το τηλέφωνό μου; Ήταν εδώ μόλις πρόσφατα.
Χωρίς δισταγμό, πήρα το τηλέφωνό μου και πληκτρολόγησα γρήγορα τον αριθμό της. Αντί για τον συνηθισμένο ήχο κουδουνίσματος, άκουσα έναν περίεργο ήχο – σαν να περνούσαν αγελάδες από το εστιατόριο. Ο ήχος ήταν τόσο εκπληκτικός που μετά βίας πίστευα στα αυτιά μου. Ήταν το τηλέφωνό της και ο ήχος ερχόταν από εκεί.
Παρατήρησα το τηλέφωνο στο πάτωμα, κάτω από το τραπέζι. Όταν το σήκωσα, δεν πίστευα στα μάτια μου. Στην οθόνη του τηλεφώνου υπήρχαν λέξεις που με πλήγωσαν βαθιά: «Αγελάδα» και η φωτογραφία μου. Αυτά τα λόγια με συγκλόνισαν. Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι ήταν απλώς κάποιου είδους αστείο. Αλλά γιατί στα γενέθλιά μου; Γιατί έγινε έτσι;
Η σχέση μου με τη νύφη μου, τη Σουζάνα, ήταν πάντα καλή και προσπαθούσα να την υποστηρίξω. Πάντα προσπαθούσα να την πλησιάσω: της έδινα δώρα, συμπεριλαμβανομένου ενός χρυσού δακτυλίου στα γενέθλιά της, και της πρόσφερα ακόμη και το δεύτερο στούντιο διαμέρισμά μου όταν παντρεύτηκαν εκείνη και ο γιος μου. Νόμιζα ότι έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να αξίζω την αγάπη και την εμπιστοσύνη τους. Αλλά υποθέτω ότι δεν ήταν αρκετό.
Δεν ήταν εύκολο για μένα να μιλήσω στον γιο μου για αυτό. Ένιωσα πόσο δύσκολο μου ήταν να ανοίξω τα μάτια του σε αυτό που είδα. Το εξόγκωμα στο λαιμό μου με δυσκόλεψε στο να πω τις λέξεις, αλλά αποφάσισα να του πω την αλήθεια.
– Γιε μου, είδα κάτι στο τηλέφωνό της…
Με διέκοψε μη με άφησε να τελειώσω:
– Μαμά, ήταν απλά ένα αστείο! Υπερβάλλεις, μην το παίρνεις τόσο στα σοβαρά. Δεν καταλαβαίνεις χιούμορ.
Μου άρπαξε το τηλέφωνο από τα χέρια και έμεινα σαστισμένη, συγκρατώντας τα δάκρυα. Χαμογέλασα όλο το βράδυ, κρύβοντας τον πόνο και την απογοήτευσή μου. Παρά το εξωτερικό μου χαμόγελο, εσωτερικά ένιωθα ψυχρή και θυμωμένη. Πήγα στην τουαλέτα για να μείνω μόνη μου, και εκεί δεν μπορούσα να συγκρατηθώ – άρχισα να κλαίω. Πώς θα μπορούσαν να υποβαθμίσουν έτσι τα χρόνια της φροντίδας και της αγάπης μου; Ήταν αφόρητο.
Την επόμενη μέρα δεν μπορούσα να μείνω άλλο σιωπηλός. Αποφάσισα ότι έπρεπε να τους μιλήσω και να τους εξηγήσω την κατάσταση. Κάλεσα ταξί και πήγα στο σπίτι τους. Όταν έφτασα, ο γιος μου εξεπλάγη που ήρθα απροειδοποίητα.
– Γεια σου, μαμά! Ήρθες απροειδοποίητα;
«Επειδή χρειάζομαι χώρο», απάντησα, προσπαθώντας να σταματήσω τον πόνο. – Χρειάζομαι πολύ χώρο γιατί είμαι χοντρή αγελάδα, σωστά; – πρόσθεσα νιώθοντας να με γεμίζει πικρία.
– Μαμά, γιατί το λες αυτό; – ρώτησε μη καταλαβαίνοντας τι γινόταν.
– Σου δίνω μια εβδομάδα να μαζέψεις τα πράγματά σου και να φύγεις από το σπίτι μου. Δεν θέλω να σε ξαναδώ, ούτε εσύ ούτε η γυναίκα σου, είπα με αποφασιστικότητα, αλλά μέσα μου όλα σφίχτηκαν από πόνο και θυμό.
Δύο μέρες αργότερα έφυγαν. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι όλα έγιναν τόσο γρήγορα, αλλά δεν άντεχα άλλο αυτό που έκαναν.
Σήμερα όλη μου η οικογένεια με κατηγορεί ότι τους πέταξα από το σπίτι. Λένε ότι έπρεπε να είχα κάνει τα πράγματα διαφορετικά, ότι υπερεκτίμησα την κατάσταση. Αλλά ακόμα δεν μπορώ να τους συγχωρήσω για αυτό που έκαναν. Μου είναι δύσκολο να δεχτώ αυτή την πράξη και να τη συγχωρήσω γιατί εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι όλα τα χρόνια φροντίδας και αγάπης ήταν απλά ταπεινωμένα.
