Όταν ήμουν 37 ετών, η ζωή μου πήρε μια απροσδόκητη τροπή: η γυναίκα μου η Κάρολ με άφησε για έναν άλλο άντρα, τον Ρίτσαρντ, και πήρε μαζί της την κόρη μας Αλεξάνδρα. Ήμουν εντελώς συντετριμμένος και δεν ήξερα τι να κάνω. Η Κάρολ πάντα ήθελε περισσότερα – περισσότερα χρήματα, περισσότερη πολυτέλεια, περισσότερα από όλα όσα δεν μπορούσα να της δώσω. Δούλεψα σκληρά για να προσφέρω στην οικογένειά μου μια μέτρια αλλά σταθερή ζωή, αλλά δεν της ήταν αρκετό. Πήγε σε έναν πλούσιο άνδρα που καμάρωνε την επιτυχία του με ακριβά αυτοκίνητα και πάρτι. Και έμεινα μόνος, χάνοντας και τη γυναίκα μου και την κόρη μου. Με τον καιρό, η Αλεξάνδρα σταμάτησε να απαντά στις κλήσεις μου και να μου στέλνει μηνύματα και έμεινα εντελώς στο σκοτάδι, αγνοώντας τι συνέβαινε στη ζωή της. Προσπάθησα να παλέψω γι’ αυτήν, αλλά η Κάρολ δηλητηρίασε τη σχέση της μαζί μου έπεισε την ότι ήταν δικό μου λάθος. Μετά από μερικά χρόνια, συμβιβάστηκα με την ιδέα ότι δεν μπορούσα να είμαι πλέον μέρος της ζωής της. Έπεσα σε κατάθλιψη, τα προβλήματα υγείας επιδείνωσαν την κατάστασή μου και αναγκάστηκα να πουλήσω το σπίτι για να καλύψω τα έξοδα θεραπείας. Η δουλειά μου επίσης υπέφερε. Ίσως όμως η απώλεια του Ρίτσαρντ ως αφεντικού να ήταν τυχερός, γιατί με την αποχώρησή του ξεκίνησε μια ορισμένη ανατίμηση στη ζωή μου. Η Κάρολ μετακόμισε σε άλλη πολιτεία με τον Ρίτσαρντ και η Αλεξάνδρα εξαφανίστηκε εντελώς – ή έτσι νόμιζα ότι άρχισα να ξαναφτιάχνω τη ζωή μου. Ξεκίνησα μια μικρή κατασκευαστική επιχείρηση και σιγά σιγά πέτυχα την οικονομική σταθερότητα.
Στα 50 μου, ζούσα σε ένα λιτό διαμέρισμα και ήμουν ασφαλισμένος, αλλά ο πόνος της απώλειας της κόρης μου παρέμενε. Για μένα ήταν μια κενή σελίδα που δεν μπορούσα να γεμίσω, παρά τις προσπάθειές μου. Όμως μια μέρα όλα άλλαξαν. Στο γραμματοκιβώτιό μου βρήκα ένα γράμμα γραμμένο με παιδικό χειρόγραφο. Ο φάκελος έγραφε: «Για τον παππού Στιβ». έκανα μια παύση. Παππούς; Δεν ήξερα ότι είχα εγγόνι. Τα χέρια μου έτρεμαν καθώς άνοιξα το γράμμα. Έλεγε: «Γεια σου, παππού! Το όνομά μου είναι Αδάμ. Είμαι 6 χρονών. Δυστυχώς, είσαι η μόνη οικογένεια που μου έχει μείνει…» Αυτά τα λόγια με συγκλόνισαν. Το γράμμα έλεγε ότι ο Άνταμ ζει σε ένα ορφανοτροφείο στο Σεν Λούις και ήλπιζε ότι θα τον έβρισκα επειδή η μητέρα του, η Αλεξάνδρα, είχε μιλήσει για μένα. Χωρίς να το ξανασκεφτώ, αγόρασα ένα αεροπορικό εισιτήριο και λίγες μέρες μετά βρέθηκα στο Saint Louis. Όταν έφτασα στο ορφανοτροφείο, συνάντησα μια γυναίκα με το όνομα κυρία Τζόνσον, η οποία μου είπε ότι ο Άνταμ ήταν γιος της Αλεξάνδρας.
Εξήγησε ότι η κόρη μου είχε φέρει τον Αδάμ στο ορφανοτροφείο πριν από μερικούς μήνες για να μείνει ενώ έψαχνε για μια καλύτερη ζωή με έναν νέο άντρα. Είχε παραιτηθεί από τα δικαιώματά της στον γιο της αναζητώντας πλούτο, όπως είχε κάνει κάποτε η Κάρολ. Ήταν ένα πραγματικό χτύπημα – η κόρη μου είχε κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα με τη μητέρα της. Ήμουν σε σοκ, αλλά συνέχισα την αναζήτησή μου. Όταν γνώρισα τον Άνταμ, κατάλαβα αμέσως ότι ήταν εγγονός μου. Τα μάτια του ήταν σαν της Αλεξάνδρας και της έμοιαζε πολύ σαν παιδί. Κρατούσε ένα φορτηγό και με κοίταξε με ελπίδα, καθώς είπε: «Ήξερα ότι θα έρχεσαι!» Αυτά τα λόγια άγγιξαν την καρδιά μου πιο βαθιά από οτιδήποτε είχα ζήσει εδώ και χρόνια. Έπεσε στην αγκαλιά μου και κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να τον αφήσω πίσω. Ήταν το μόνο που μου είχε απομείνει.
Μετά από εκείνη τη συνάντηση, είπα αμέσως στην κυρία Τζόνσον ότι ήθελα να πάρω τον Άνταμ μαζί μου. Μου εξήγησε ότι θα χρειαζόταν χρόνος και κάποια χαρτιά, αλλά το τεστ θα επιβεβαίωνε τη σχέση αίματος μας. Υποσχέθηκα ότι θα κάνω ό,τι μπορούσα για να τον φέρω σπίτι. Ο εγγονός μου έγινε η δεύτερη ευκαιρία μου στην ευτυχία και στην ανοικοδόμηση της οικογένειάς μου. Όλα τα χρόνια που υπέφερα από τον χαμό της Αλεξάνδρας, δεν ήξερα ότι είχα άλλη μια ευκαιρία – μια ευκαιρία να κάνω οικογένεια με τον Άνταμ. Για μένα, ο Αδάμ έγινε όχι μόνο σύμβολο μιας νέας αρχής, αλλά και υπενθύμιση ότι η αγάπη και η ελπίδα μπορούν να διαρκέσουν κάθε οδυνηρή ώρα. Αρχίσαμε να χτίζουμε μια νέα ζωή, γεμάτη ζεστασιά και φροντίδα. Θα είμαι μαζί του και δεν θα τον αφήσω να νιώσει ξανά μοναξιά όπως κάποτε. Και τελικά ένιωσα ότι είχα βρει πραγματικά την οικογένειά μου.
