Στο αεροπλάνο, η Αγνιά είχε σταματήσει στο διάδρομο και κοιτούσε σκεφτική τη θέση της δίπλα στο παράθυρο. Ο κόσμος συνωστίστηκε πίσω της, μερικοί έγιναν έντονα ανυπόμονοι, αλλά η νεαρή γυναίκα χρειάστηκε μερικές στιγμές για να επεξεργαστεί την κατάσταση. Ένα μεγάλο αεροπλάνο, επτά ώρες πτήσης μπροστά του. Τρεις θέσεις σε κάθε πλευρά, τριάντα σειρές. Η Αγνιά είχε επιλέξει προσεκτικά το κάθισμά της στο παράθυρο: το μισούσε όταν περνούσαν οι αεροσυνοδοί με τα αυτοκίνητά τους, κόσμος που κυκλοφορούσε, παιδιά έτρεχαν… Ο θόρυβος, ωστόσο, δεν την ενοχλούσε. Ως επαγγελματίας ταξιδιώτης, είχε από καιρό επενδύσει σε ακουστικά ακύρωσης θορύβου και ήξερε πώς να είναι απασχολημένη, να ακούει μουσική ή να αποσπά την προσοχή της. Ήταν ιδιαίτερα κουρασμένη σήμερα το απόγευμα και σχεδίαζε να κοιμηθεί για να είναι σε φόρμα για την επόμενη μέρα. Αλλά προφανώς αυτό δεν ήταν εγγυημένο. Το μεσαίο κάθισμα καταλάμβανε μια γυναίκα με δυνατή σωματική διάπλαση. Όχι ακριβώς το είδος του γίγαντα που βλέπετε στις αμερικανικές εκπομπές παχυσαρκίας, αλλά σαφώς ούτε μικροκαμωμένο. Η ζώνη ασφαλείας της ήταν τεντωμένη με προέκταση και η Αγνία έβλεπε καθαρά ότι ένα μόνο κάθισμα δεν ήταν αρκετό. Η γυναίκα κάθισε με τα πόδια της ελαφρώς ανοιχτά, καταλαμβάνοντας τον προσωπικό χώρο της Αγνιάς και πιθανώς τη θέση του ατόμου που υποτίθεται ότι θα καταλάμβανε το κάθισμα του διαδρόμου. Ή μήπως…; — Καλησπέρα, — είπε ευγενικά η Αγνιά στη γειτόνισσα και έδειξε το κάθισμα στο διάδρομο. — Με συγχωρείτε, είναι κι αυτό το μέρος σας; — Τι, θέση μου; — απάντησε η γυναίκα φανερά μπερδεμένη. — Η θέση σου. — Όχι, το δικό μου είναι στη μέση. «Κυρία, σε παρακαλώ κάτσε», παρενέβη μια ενοχλημένη φωνή πίσω από την Αγνιά. «Απλώς περάστε», απάντησε εκείνη, μετακινώντας λίγο στο πλάι για να κάνει χώρο για τους επιβάτες. Ύστερα γύρισε πίσω στη γειτόνισσα της: — Λοιπόν, είμαστε πραγματικά τρεις εδώ, εσύ, εγώ και κάποιος άλλος; – Ναι, ακριβώς. — Πολύ καλά, καταλαβαίνω. Η Αγνιά εκτίμησε την κατάσταση με μια ματιά… Η ίδια ζύγιζε εξήντα κιλά, αλλά ούτε αυτό το ιδανικό βάρος θα ήταν αρκετό για να σταματήσει το ογκώδες πόδι της γειτόνισσας από το να καταπατήσει αναπόφευκτα το χώρο της. Με έναν αναστεναγμό, η νεαρή γυναίκα πάτησε το κουμπί κλήσης για την αεροσυνοδό.
Η κυρία στο πλευρό της την κοίταξε καχύποπτα με στενά μάτια. – Πώς μπορώ να σε βοηθήσω; — ρώτησε η αεροσυνοδός με το επαγγελματικό της χαμόγελο. «Η θέση μου είναι δίπλα στο παράθυρο», εξήγησε ήρεμα η Αγνιά. — Έχουμε μια πτήση επτά ωρών μπροστά μας. Φοβάμαι ότι ο γείτονάς μου δεν μου φτάνει ο χώρος… Σφίγγει πολύ και… —Γεια! — φώναξε η γυναίκα κοκκινίζοντας από θυμό. — Τι παραπονιέσαι, κοκαλιάριστη ρέγγα; «Δεν παραπονιέμαι», απάντησε η Αγνιά ανασηκώνοντας τους ώμους της. — Μπορώ να είμαι πολύ άμεσος αν θέλεις: έπρεπε να έχεις κλείσει δύο θέσεις για τον εαυτό σου. Ή πετάξτε business class. Κανείς δεν θα νιώσει άνετα στην παρούσα κατάσταση: ούτε εμείς ούτε εσείς. Και παρεμπιπτόντως, δεν σου έδωσα κανένα λόγο να με προσβάλεις. — Δεν χρειάζομαι λόγο! «Κοίτα, ας το λύσουμε αυτό», παρενέβη η αεροσυνοδός. «Αυτό ακριβώς προτείνω», συμφώνησε η Άγκνια. — Δυστυχώς, δεν υπάρχουν άλλες διαθέσιμες θέσεις στην οικονομική θέση, — είπε η αεροσυνοδός αναστενάζοντας. — Είναι πραγματικά κρίμα. Υπάρχουν άλλες επιλογές; Η αεροσυνοδός αναστέναξε ξανά. — Μπορώ να σε βάλω σε business class. – Αυτή; Σε business class; — θόλωσε η γυναίκα. — Και εγώ; Να μείνω εδώ ή τι; — Δυστυχώς, οι θέσεις στην business class είναι μόνο ελαφρώς πιο φαρδιές από ό,τι στην οικονομική, και έχει απομείνει μόνο μία θέση, — απάντησε η αεροσυνοδός με ουδέτερο τόνο. — Θα κάνω εκ νέου κράτηση αυτού του επιβάτη. Το κάθισμα του παραθύρου θα είναι ελεύθερο και θα κάθεσαι πολύ πιο άνετα από ότι στην business class.
Ελα μαζί μου; — πρόσθεσε καθώς στράφηκε προς την Αγνιά. – Με μεγάλη χαρά. Ευχαριστώ. Κάτω από τη σιωπή της κυρίας, η Αγνιά ακολούθησε την αεροσυνοδό. — Τι κάνεις όταν δεν υπάρχουν πια δωρεάν χώροι και σου έρχονται τέτοια παράπονα; — ρώτησε η Αγνιά καθώς κάθισε στο νέο κάθισμα. Αυτή τη φορά όχι στο παράθυρο, αλλά δίπλα σε έναν γοητευτικό νεαρό που φορούσε επίσης ακουστικά ακύρωσης θορύβου. «Λοιπόν… πετάμε», απάντησε η αεροσυνοδός με φιλοσοφικό τόνο. — Ομολογουμένως σε μια κάπως τεταμένη ατμόσφαιρα. — Ευχαριστώ που με βοήθησες, — χαμογέλασε η Αγνία. — Ευχαριστώ που δεν έκανες μεγάλη φασαρία. — Α, είμαι δικηγόρος. Έχω πρακτική. — Σύντομα θα σερβίρουμε το φαγητό και τα ποτά, — κατέληξε η αεροσυνοδός πριν απομακρυνθεί. Η Αγνιά άπλωσε τα πόδια της, έβγαλε τα ακουστικά της και το e-book reader της. Δεν ένιωθε ούτε θυμό ούτε θυμό, αλλά απλώς την ικανοποίηση ότι πήρε αυτό που ήθελε και είχε το θάρρος να μιλήσει.
Είχε βρεθεί λύση.«Μια ειρηνική διέξοδος», σκέφτηκε η Αγνιά καθώς άνοιγε το μυθιστόρημα που είχε ξεκινήσει. — Κατά τη διάρκεια της σωματικής θετικότητας, θα μπορούσα να είχα εμπλακεί σε προβλήματα. Αλλά θα ήταν πραγματικά άνετη για επτά ώρες ή ακόμα περισσότερο αν η πτήση είχε καθυστερήσει; Δεν με νοιάζει πόσο ζυγίζει. Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι μου παίρνει φυσικό χώρο». «Θα απογειωθούμε σύντομα», ανακοίνωσε η αεροσυνοδός καθώς περνούσε. — Παρακαλώ δέστε τις ζώνες σας. Η Αγνία λύγισε τον εαυτό της και συνέχισε να διαβάζει.“«Μια ειρηνική διέξοδος», σκέφτηκε η Αγνιά καθώς άνοιγε το μυθιστόρημα που είχε ξεκινήσει. — Κατά τη διάρκεια της σωματικής θετικότητας, θα μπορούσα να είχα εμπλακεί σε προβλήματα. Αλλά θα ήταν πραγματικά άνετη για επτά ώρες ή ακόμα περισσότερο αν η πτήση είχε καθυστερήσει; Δεν με νοιάζει πόσο ζυγίζει. Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι μου παίρνει φυσικό χώρο». «Θα απογειωθούμε σύντομα», ανακοίνωσε η αεροσυνοδός καθώς περνούσε. — Παρακαλώ δέστε τις ζώνες σας. Η Αγνία λύγισε τον εαυτό της και συνέχισε να διαβάζει.
